Terapia neurotaktylna
Oparta o techniki masażu i stymulacji skóry
Terapia NeuroTaktylna
Terapia NeuroTaktylna („neuro” – nerwy, „tectilis” – dotyk) jest jedną z podstawowych terapii autorstwa dr Svetlany Masgutovej. Neurosensoryczna terapia taktylna proponuje techniki terapeutyczne, które poprzez dotyk wpływają na rozwój funkcji półkul i kory mózgowej, śródmózgowia i tylnych partii mózgu.
Stymulacja systemu taktylnego znajduje zastosowanie jako samodzielna terapia bądź jako uzupełnienie innych metod terapeutycznych. Takich jak Integracja sensoryczna, czy terapia Snoezelen. Jest to koncepcja wspierająca rozwój dzieci z różnego rodzaju zaburzeniami neurologicznymi czy zaburzeniami procesów integracji sensorycznej. Zmniejsza zakłócenia w odbiorze wrażeń dotykowych. Zaobserwować można pozytywny wpływ na stabilność emocjonalną (zmniejszenie napadów złości, tendencji depresyjnych). Relaksujące i wyciszające oddziaływanie na układ nerwowy z dużym efektem obserwowane jest także u osób dorosłych przeżywających trudności wynikające ze zbyt dużego obciążenia stresem.
Na czym polega?
Głównym założeniem metody jest uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju oraz samoregulacji organizmu. Prawidłowo działający zmysł dotyku jest podstawowym warunkiem dla prawidłowego funkcjonowania mózgu i układu nerwowego, aktywności ruchowej, rozwoju sfery emocjonalnej oraz wsparcia procesów poznawczych i kształtowania się osobowości.
Podczas terapii taktylnej poprzez wykorzystanie różnych technik masażu dochodzi do stymulacji receptorów znajdujących się w skórze oraz aktywacji rozwoju funkcji mózgowych i układu nerwowego. W trakcie terapii dostarczane są kontrolowane ilości bodźców sensorycznych – w głównej mierze dotykowych i proprioceptywnych. Czynności te mają na celu uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju i samoregulacji organizmu oraz radzenia sobie ze stresem. Zarówno aktualnym, jak i chronicznym i dlatego może być stosowana u osób z zespołem stresu pourazowego.
Masaż należy wykonywać na tyle delikatnie by był on przyjemny, a jednocześnie wystarczająco mocno, by terapeuta mógł wykorzystać jego pobudzające działanie. Ruchy dłoni powinny być spokojne, wolne i rytmiczne, a siła dotyku odpowiednio dostosowana do wieku pacjenta oraz do rodzaju receptorów, które terapeuta chce stymulować. By zaktywizować wolne zakończenia nerwowe skóry należy przeprowadzić lekki, stymulujący masaż naskórka i skóry właściwej. Uciski o średniej intensywności pobudzają receptory odbierające bodźce o niskiej częstotliwości. By stymulować głębsze struktury skóry właściwej i tkanki podskórnej należy wprowadzić techniki o silniejszym nacisku dłoni, dzięki któremu dochodzi do aktywizacji mechanizmu interakcji związków skóry z mięśniami, ścięgnami i kośćmi.
Na zajęcia zapraszamy dzieci i młodzież oraz dorosłych, u których występują poniższe zaburzenia:
- chroniczny stres spowodowany różnymi czynnikami,
- niestabilność emocjonalna,
- uszkodzenie układu nerwowego (w wyniku wypadku komunikacyjnego, udaru),
- zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADD, ADHD),
- opóźniony rozwój psychomotoryczny i umysłowy,
- autyzm, spektrum autyzmu lub zespół Aspergera,
- trudności w nauce, głęboka dysleksja i dysgrafia,
- przejawy zachowania agresywnego,
- problemy z koncentracją,
- dokuczające lęki i fobie,
- porażenie mózgowe,
- zaburzenia mowy,
- zespół Downa,
- epilepsja,
- FAS.
W czasie przeprowadzania terapii pacjenci pozostają w ubraniu.
Prowadzenie terapii taktylnej jest przeciwwskazane, jeżeli u pacjenta występuje:
- gorączka,
- ostre stany zapalne i stany alergiczne skóry,
- zapalenie węzłów chłonnych,
- krwotoki lub tendencje do ich występowania,
- skaleczenia skóry,
- wszelkiego rodzaju zmiany dermatologiczne,
- wczesny okres po złamaniach, skręceniach, zwichnięciach,
- zapalenie i zakrzepica żył,
- niewyrównane wady serca.
Literatura: MNRI Terapia neurotaktylna dr Svetlany Masgutovej Metoda pracy z dziećmi i dorosłymi z wyzwaniami oraz neurodeficytami w psychoruchowym rozwoju. S. Masgutowa Warszawa 2018
Stymulacja systemu taktylnego znajduje zastosowanie jako samodzielna terapia bądź jako uzupełnienie innych metod terapeutycznych. Jest to koncepcja wspierająca rozwój dzieci z różnego rodzaju zaburzeniami neurologicznymi czy zaburzeniami procesów integracji sensorycznej. Co więcej, terapię taktylną można stosować profilaktycznie, by zapobiec wystąpieniu nieprawidłowości rozwojowych w przyszłości (m.in. u niemowląt i dzieci należącej do tzw. grupy ryzyka okołoporodowego.